காலை வெயில் சன்னல் வழியாக தன் கதிர்களை செலுத்தி அவள் முகத்தை செல்லமாக தட்டி எழுப்பியது . அவள் கண் விழித்தாள்,
எப்படி இவ்வளவு நேரம் துங்கினேன் என்று வீட்டின் பின்புறம் சென்று பல்லை விளக்கிக்கொண்டு, வீட்டில் முன்பு கட்டப்பட்டிருந்த அவளது இரண்டு ஆடுகளை அவிழ்த்துவிட்டாள்,
பஞ்சாரத்தை எடுத்து வீட்டின் மூலையில் வைத்தாள் .கோழிக்காக அதன் குஞ்சுகள் நீண்ட நேரம் எதிர்பார்த்தது போல வெளியே வந்தன., இரவில் பெய்த மழையில் அங்கும் இங்குமாய் சிறு குட்டைகளாய் இருந்தது அவள் வீடு இருந்த தெரு. தெரு மூலையில் உள்ள வைக்கோல் படப்பில் இருந்து வெப்பமான புகை வந்துகொண்டிருந்தது,
அடுப்பு மூட்டி காபி குடித்தாள், தனிமை துயரம்தான். என்ன செய்வது சீக்கிரம் அது மாறிபோகும் என்று தனது வயிற்றை பார்த்து கொண்டாள். சரியான வேளைக்கு சாப்பிடனுமாம் கமலாக்கா சொன்னாங்க என்று தனக்குள் பேசிக்கொண்டு காப்பியை குடித்து முடித்தாள். மீண்டும் தனது வயிற்றை தொட்டு ஒரு உற்சாகம் வந்ததுபோல அவளது வேலையை ஆரம்பித்தாள்.
பாண்டியனார் தோட்டத்தில் இருந்து கட்டு கட்டி நேற்றைக்கு மழையோடு மழையாய் அவள் தலையில் சுமந்து வந்த அந்த தென்னை ஓலைகளை பார்த்தாள், அம்மாடி என்ன மழை… சும்மாடு கூட நனைந்துவிட்டது என்று தென்னை ஓலை கட்டை அவிழ்த்து ஒரு ஓலையை எடுத்தாள். கையில் இருந்த பாளை அரிவாளை கொண்டு அதைநெடுக்குவாட்டில் பிளந்தாள், எல்லா ஓலைகளையும் பிளந்தபிறகு அவற்றை தனது கைகளுக்கு எட்டும் தூரத்தில் வைத்துவிட்டு, கப்ரியல் அண்ணாச்சி கடையில் கேட்டு வாங்கிவந்த சாக்கை விரித்து அதன் மேல் அமர்ந்தாள், இன்னொரு சாக்கை அவளது மடியின் மீது போட்டு, நெடுவாக பிளந்த ஒரு பச்சை நிற தென்னை ஓலையை எடுத்து கிடுகு பின்ன துவங்கினாள்.
தென்னை ஓலையின் தடித்த பகுதியில் இருந்து தொடங்கினாள். கீற்று பின்னும் போது அவளது இளமை பருவத்து நினைவுகள் வராமல் இருந்தது இல்லை, பொதிகை மலையின் அடிவாரத்தில் காட்டினுள் உள்ள மலை கிராமம்தான் அவளது, துள்ளும் தாமிரபரணியின் ஆற்றின் ஓட்டத்தை போல இருந்தது அவளது இளமை, கூத்தும் கொண்டாட்டமும் என்று, சொந்தம் பந்தம் என்று எப்போதும் ஒன்றாய் சாப்பிட்டு விளையாடி தூங்குவது என்று உற்சாகமான கழிந்த நாட்கள் அவை, கிடுகு பின்னும்போது முதல் இரண்டு கீற்றை விடுத்து மூன்றாம் கீற்றை ஒடித்து மடக்கினாள், அப்படி மடக்கும் போது கீற்றுகள் கிழிந்து விடாமல் மடக்கினாள், கீற்று கிழிந்தால் பலமற்று போகும்.
நாசுக்காய் அந்த முன்றாவது கீற்றை மடக்கினாள். தேர்ந்த அவளது விரல்கள் அந்த தென்னை கிற்றுகளை ஒருங்கிணைத்து கிடுகாய் மாற்றியது,
காட்டின் வாசனையும் அந்த வெகுளி மனிதர்களின் நேசமும் அவள் நேசித்த மரங்களையும் அவள் விட்டு விட்டு இந்த கிரமத்திற்கு வந்து ஒரு வருடம் ஆகிறது, எப்படி நடந்தது என்று தெரியவில்லை
அன்பிற்கு அடிபணிந்து சங்கர பாண்டியனோடு காட்டை விட்டு ஓடிவந்துவிட்டாள், ஓடிவந்து இந்த கிராமத்தில் ஒரு வீடு பார்த்து சங்கர பாண்டியனோடு குடும்பம் பண்ண ஆரம்பித்து ஒரு வருஷம் ஆகப் போகிறது. சங்கர பாண்டியனுக்கு, அருகில் உள்ள நகரத்தில் லாரி ஓட்டும் வேலை, மாசத்திற்கு ஒரு வாரம் அல்லது பத்து நாள் அவளோடு இருப்பான் மற்ற நாட்களில் கேரளா லோடுக்கு போனேன் , ஆந்திரா லோடுக்கு போனேன் என்பான். விட்டு வந்த காட்டின் நினைவு அவளை வதைப்பதை விட இந்த கிராமத்து தனிமை அதிகம் வதைக்கிறது என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.
இந்த நினைவுகளோடு அவளது விரல்களின் விளையாட்டால் ஒன்றின் பின் ஒன்றாய் அந்த தென்னை ஓலைகள் கிடுகாய் மாறின.
அப்போதுதான் அவள் பார்த்தாள், அவளது ஆடுகளும் அவளது கோழியும் ( தனது குஞ்சுகளோடு )அவளது அருகில் வந்து நின்று கொண்டு இருந்தன.
என்ன இரை தேட போவலியா என்று , துரத்தினாள், கொஞ்சம் தூரம் சென்று விட்டு மீண்டும் அவள் அருகில் வந்து நின்றன, அவைகள் இவளது முகத்தை ஏறிட்டு பார்ப்பது போல இருந்தது, இதுகளுக்கு என்னவாச்சி என்று மடியில் கிடந்த சாக்கை எடுத்து அருகில் வைத்து விட்டு எழும்ப முயற்சித்தாள்,
அவள் எதிர்பார்க்கும் முன்பு நான்கு பேர் தட தட என வீட்டிற்குள் நுழைந்தார்கள், யார் என்று முகத்தை பார்ப்பதற்குள் உட்கார்த்திருந்த அவளின் வலது தோள் பட்டையில் சரியான ஒரு மிதி மிதித்து ஒரு கால், எம்மோய் என்று கத்தியவாறு அந்த கருத்த நான்கு உருவங்களை பார்த்தாள்..
பார்த்த சிறுது நேரத்தில் இன்னுமொரு உருவம் தே** மு** என்று அவளது தொடைகளை மிதித்தது, மீண்டும் ஆத்தா என்று அலறியபடி தனது கைகளை தனது தொடையை நோக்கி கொண்டு சென்றாள்
, அவளது கண்களும் அவளது கைகளை தொடர்ந்தன, தொடை நோக்கி இருந்த அவளது மண்டையின் பின்புறத்து மயிரை கொத்தாக பிடித்து தூக்கினான் ஒருவன், வின் வின் என்று வலிக்கும் தோளும் அவளது தொடையும் அவளை நிற்கவும் முடியாமல் உட்காரவும் முடியாமல் செய்தன, நழுவிருந்த முந்தானையை சரிசெய்ய அவளது கைகளும் கண்களும் அதை தேடி அதை நோக்கி கொண்டு செல்லும்போது அவளது இரு கைகளும் முறுக்கப்பட்டு அவளது முந்தானையால் பின்புறத்தில் கட்டப்பட்டன. கண்கள் இருண்டன
சோர்ந்து தரையில் விழ பார்த்தாள், மயங்கினாள், உடல் எங்கும் அட்டைகள், வந்த உருவங்கள் அவர்களுக்கு சொல்லப்பட்ட காரியத்தை செய்துகொண்டிருந்தன்
, உடல் முழுவதும் காட்டு காத்து உரசி சென்றது. நிற்க நேரம் இல்லை உதவிக்கு யாரும் இல்லை ஓடு ஓடு ஓடு என்றது மனம், தனது பலம் கொண்டு திமிறி அவரகளது பிடியில் இருந்து ஓடினாள், வீட்டுக்கு வெளியில் ஓடி கொண்டிருந்தாள், சிறு சிறு குட்டைகளை கால்களால் மிதித்து கட்டுப்பாடு இன்றி அந்த வைக்கோல் படப்பை சென்று அடைத்தாள், வைக்கோல் படைப்பின் வெப்பம் அவளது நிலையை அவளுக்கு உணர்த்தியது. ஓஓஓஓஒ என்று சப்தம் போட்டாள் பிணம் போல விழுந்தாள்.
தனது அனுபவத்தில் பல குற்றங்களுக்கு தீர்ப்பு சொல்லி இருக்கிறார், இருந்தாலும் இந்த கேஸ்தான் அவர் சொல்லபோகும் கடைசி தீர்ப்பு. இந்த கேஸ் ஆரம்பித்த முதல் பார்த்து கொண்டு இருக்கிறார் அரசு வக்கில் வேண்டும் என்று சொதப்புகிறார், சரியான நேரத்தில் சாட்சிகள் கோர்டிற்கு கொண்டு வராமல் வாய்தா வாங்குவதும், தேவை இல்லாமல் கேசை திசை திருப்பி கொண்டும் இருக்கிறார்.
எல்லா சாட்சிகளும் பல்டி அடித்தன, சங்கர பாண்டியன் மட்டும் தனக்கும் அந்த பெண்ணிற்கும் உறவு உண்டு என்றும் அவளது வயற்றில் வளரும் குழந்தை அவனோடுதுதான் ஆனால், சம்பவத்தை நேரில் பார்கவில்லை என்று கூறினான். அந்த ஊர் SI எழுதிய FIR படி அந்த பெண்ணிற்கும் உயர் சாதியை சேர்ந்த சங்கர பாண்டியன் என்பவர்க்கும் தகாத உறவு இருந்ததாகவும் இதை கேள்விப்பட்டு உயர் சாதி கும்பல் அந்த பெண்ணை நிர்வாணபடுத்தி அந்த ஊரின் வீதிகளில் நடக்க விட்டதாகவும் அதற்காக நான்கு பேரை கைது செய்ததாகவும் எழுதிருந்தார்.
இதை
தவிர்த்து எந்த ஒரு கள ஆய்வோ, பார்த்த சாட்சிகளை பற்றி எந்த குறிப்புமோ இல்லை. FIR அந்த பெண்ணின் வாக்குமுலம் என்பதால் அதை வைத்து எந்த ஒரு தீர்ப்பும் எழுதிவிடமுடியாது என்று சட்டம் தெரிந்த எல்லோருக்கும் தெரிந்ததுதான். மிக வலிமை குறைந்து போன இந்த கேஸில் அந்த பெண்ணின் கண்கள் மட்டும் மிகவும் நேர்மையாக கனிவோடு உண்மையாய் இருந்தன, ஆனால் கண்களின் உண்மையாய் வைத்து எப்படி தீர்ப்பு எழுதுவது?
மலை வாழ் பழங்குடியினரை பற்றி படிக்க ஆரம்பித்தார், சந்தல் படுகொலை, அசாமில் போடோ இன படுகொலை என்று இந்தியாவில் எல்லா மாநிலத்திலும் நடந்த படுகொலைகளை பற்றி படித்தார். எப்படி பழங்குடினரின் காளி, அம்மன், மாரியம்மா கோவில்கள் சிவதலமாய், வைணவ கிருஸ்துவ தலமாய் ஆக்கப்பட்டன என்று படித்தார்.
தான் வணக்கும் சிதம்பர நடராசர் கோவில் கூட ஒரு காலத்தில் தில்லை காளியின் கோவிலாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும், பழங்குடி தெய்வமான தில்லை வன காளியை நாட்டியம் என்ற பெயரில் வென்று காளியை ஊருக்கு வெளியே தள்ளிய அந்த சூது அவருக்கு புரிந்தது. எல்லா சிவதலங்களை காட்டிலும் மாறுபட்ட அமைப்பில் இருக்கும் அவரது சிதம்பர நடராஜரின் கோவில் ஒரு ஆண் ஆதிக்க மேல் சாதியனரின் அராஜகம் குறியீடுதான் என்பதை புரிந்து கொண்டார். ஒரு வேளை இதுதான் சிதம்பர ரகசியமோ என்று நினைக்கும் போது எல்லாம் அவரது உடல் புல்லரித்ததை அவரால் தடுக்க முடியவில்லை.
உலக தத்துவத்தின் நாடு இது என்றும், அஹிம்சையின் பிறப்பிடம் என்றும் முழங்கும் நாம் இந்த நாட்டின் பூர்வ குடிமக்களை எப்படி நடத்துகிறோம்? இந்த நாடு எனது என்று மார்தட்டும் நாம் எல்லாம் வெளியில் இருந்து வந்தவர்கள்தான் ஆரியர்களுக்கு முன்பு திராவிடர்கள்.
தொழில் புரட்சிக்கு பின்பு எப்படி வட அமெரிக்காவிற்கு உலகமெங்கும் இருந்து மக்கள் குடி புகுந்தார்களோ அப்படித்தானே பல கூட்டம் இந்த இந்தியா என்ற நாட்டை அடைந்திருப்பார்கள் உணவு தேடி. இந்த குடி புகுந்த சந்ததிகள்தான் இந்த நாட்டின் 92% சத விகிதம் மக்கள், இந்த நாட்டின் பூர்வ குடிகளை வெறும் 8 சத விகிதம் ஆக்கிய பெருமை நாம் எல்லோருக்கும் உண்டு.
தெளிவாய் ஒரு தீர்ப்பு எழுதினார்.
************************************************
அவர் தீர்ப்பு இருக்கட்டும்… இதை படிக்கும்
நீங்களும் அந்த நான்கு பேருக்கும் ,உங்களுக்கும். எனக்கும் தீர்ப்பை இங்கே எழுதுங்க. மன சாட்சியோடு .
நமது தாத்தாவிற்கும், பாட்டனுக்கும், நம் பிள்ளைகளுக்கும், அவர்களது பிள்ளைகளுக்கும் சேர்த்து எழுதுங்கள் .........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
ஐயா, காளி கோவிலுக்கு போய்ட்டு வரேன் என்றாள். போ போ அவள் உனக்கு ஆறுதல் தருகிறளா இல்லை நீ அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லபோறியா என்று பார்போம் என்றார் ஒய்வு பெற்ற நீதிபதி. You both are sailing in the same boat.
அவள் இந்த Judge ஐயா என்ன சொல்லுறார்? ஒண்ண்ம் புரியல என்று கோவிலை நோக்கி தனது கை குழந்தையோடு சென்று கொண்டுருந்தாள். நம்பிக்கையோடு.
____( கதை முடிந்தது.. இது போன்ற சம்பவங்கள் முடியவில்லை ) ____________________________________
______________________________________________-
நந்தபாய் என்ற 25 வயது மலை வாழ் பெண்ணின் மீது உயர் சாதியினரின் வன்முறை வழக்கிற்கு வழங்கப்பட்ட தீர்ப்பை கொண்டு எழுதிய ஒரு சிறு கதை முயற்சி. If you want to read the Supreme Court Judgement
http://www.hinduonnet.com/thehindu/nic/scfulltext110111.pdf
- Mrinzo Nirmal
REPORTABLE
IN THE SUPREME COURT OF INDIA
CRIMINAL APPELLATE JURISDICTION
CRIMINAL APPEAL NO. ___11_____/2011
(Arising out of Special Leave Petition (Crl) No. 10367 of 2010)
Kailas & Others .. Appellant (s)
-versusState of Maharashtra TR. .. Respondent (s)
Taluka P.S.
J U D G M E N T
1. Leave granted.
2. This appeal has been filed against the final judgment and order dated
10.03.2010 in Criminal Appeal No. 62 of 1998 passed by the Aurangabad
Bench of Bombay High Court.
3. Heard learned counsel for the appellants.
4. This appeal furnishes a typical instance of how many of our people in
India have been treating the tribal people (Scheduled Tribes or Adivasis),
who are probably the descendants of the original inhabitants of India, butnow constitute only about 8% of our total population, and as a group are one
of the most marginalized and vulnerable communities in India characterized
by high level of poverty, illiteracy, unemployment, disease, and
landlessness.
5. The victim in the present case is a young woman Nandabai 25 years
of age belonging to the Bhil tribe which is a Scheduled Tribe (ST) in
Maharashtra, who was beaten with fists and kicks and stripped naked by the
accused persons after tearing her blouse and brassieres and then got paraded
in naked condition on the road of a village while being beaten and abused by
the accused herein.
6. The four accused were convicted by the Additional Sessions Judge,
Ahmednagar on 05.02.1998 under Sections 452, 354, 323, 506(2) read with
Section 34 IPC and sentenced to suffer RI for six months and to pay a fine of
Rs. 100/-. They were also sentenced to suffer RI for one year and to pay a
fine of Rs. 100/- for the offence punishable under Sections 354/34 IPC.
They were also sentenced under Section 323/34 IPC and sentenced to three
months RI and to pay a fine of Rs. 100/-. The appellants were further
convicted under Section 3 of the Scheduled Cases and Scheduled Tribes
2(Prevention of Atrocities) Act, 1989 and sentenced to suffer RI for one year
and to pay a fine of Rs. 100/-.
6. In appeal before the High Court the appellants were acquitted of the
offence under Section 3 of the SC/ST Act, but the conviction under the
provisions of the IPC were confirmed. However, that part of the order
regarding fine was set aside and each of the appellant was directed to pay a
fine of Rs. 5000/- only to the victim Nandabai.
7. The prosecution case is that the victim Nandabai who belongs to the
Bhil community was residing with her father, handicapped brother, and
lunatic sister. She had illicit relations with PW9 Vikram and had given birth
to his daughter and was also pregnant through him for a second time.
Vikram belongs to a higher caste and his marriage was being arranged by his
family with a woman of his own caste. On 13.5.1994 at about 5.00 P.M.
when the victim Nandabai was at her house the four accused went to her
house and asked why she had illicit relations with Vikram and started
beating her with fists and kicks. At that time the accused Kailas and Balu
held her hands while accused Subabai @ Subhadra removed her sari. The
accused Subhash then removed her petticoat and accused Subabai tore the
blouse and brassiere of the victim Nandabai. Thereafter the accused Subabai
3and Balu paraded the victim Nandabai on the road of the village and at that
time the four accused herein were beating and abusing the victim Nandabai.
8. At about 8.40 p.m. an FIR was lodged at Taluka Police Station and
after investigation a charge-sheet was filed. After taking evidence the
learned Additional Sessions Judge convicted the accused.
9. As already mentioned above, the conviction under the provisions of
the IPC have been upheld but that under the Scheduled Cases and Scheduled
Tribes (Prevention of Atrocities) Act, 1989 have been set aside.
10. We are surprised that the conviction of the accused under the
Scheduled Cases and Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Act, 1989
was set aside on hyper technical grounds that the Caste Certificate was not
produced and investigation by a Police Officer of the rank of Deputy
Superintendent of Police was not done. These appear to be only
technicalities and hardly a ground for acquittal, but since no appeal has been
filed against that part of the High Court judgment, we are now not going into
it.
411. However, we see no reason to interfere with the judgment of the High
court convicting the appellants under various provisions of the IPC and
imposing fine on them. In fact, we feel that the sentence was too light
considering the gravity of the offence.
12. There is the evidence of the victim Nandabai PW4 herself and we see
no reason to disbelieve the same. Although many of the witnesses have
turned hostile, we see no reason to disbelieve the statement of the victim
Nandabai. In fact, PW9 Vikram supported the prosecution case to some
extent. He has accepted his illicit relations with victim Nandabai and
admitted that he had a daughter from her and she was pregnant for a second
time through him. Even though he did not support the actual incident, we
are of the opinion that Vikram’s evidence at least on the points admitted by
him corroborates the evidence of victim Nandabai.
13. PW2 Narendra Kalamkar has proved the spot panchanama Exh. 12.
He stated that the panchanama was drawn in front of the house of PW4, the
victim Nandabai. At the time of the panchanama, Nandabai was
accompanied by the police and she had shown the entire area from her house
to the place in front of the shop of PW3 Shankar Pawar. The police seized
the clothes in torn condition, produced by PW4 Nandabai. There were
5pieces of bangles lying in front of the house. Hence there is no reason to
disbelieve PW2 Narendra Kalamkar.
14. It appears that the accused are powerful persons in the village
inasmuch as that all the eye-witnesses have turned hostile out of fear or
some inducement. However, PW8 Dr. Ashok Ingale proved the medical
certificate Exh. 26 and stated that there were two contusions on the person of
the victim.
15. The parade of a tribal woman on the village road in broad day light is
shameful, shocking and outrageous. The dishonor of the victim Nandabai
called for harsher punishment, and we are surprised that the State
Government did not file any appeal for enhancement of the punishment
awarded by the Additional Sessions Judge.
16. It is alleged by the appellants that the people belonging to the Bhil
community live in torn clothes as they do not have proper clothes to wear.
This itself shows the mentality of the accused who regard tribal people as
inferior or sub-humans. This is totally unacceptable in modern India.
617. The Bhils are probably the descendants of some of the original
inhabitants of India living in various parts of the country particularly
southern Rajasthan, Maharashtra, Madhya Pradesh etc. They are mostly
tribal people and have managed to preserve many of their tribal customs
despite many oppressions and atrocities from other communities.
18. It is stated in the Article ‘World Directory of Minorities and
Indigenous Peoples – India: Advasis’, that in Maharashtra Bhils were
mercilessly persecuted in the 17
th
century. If a criminal was caught and
found to be a Bhil, he or she was often killed on the spot. Historical
accounts tell us of entire Bhil communities being killed and wiped out.
Hence, Bhils retreated to the strongholds of the hills and forests.
19. Thus Bhils are probably the descendants of some of the original
inhabitants of India known as the ‘aborigines’ or Scheduled Tribes
(Adivasis), who presently comprise of only about 8% of the population of
India. The rest 92 % of the population of India consists of descendants of
immigrants. Thus India is broadly a country of immigrants like North
America. We may consider this in some detail.
India is broadly a country of immigrants
720. While North America (USA and Canada) is a country of new
immigrants, who came mainly from Europe over the last four or five
centuries, India is a country of old immigrants in which people have been
coming in over the last ten thousand years or so. Probably about 92% people
living in India today are descendants of immigrants, who came mainly from
the North-West, and to a lesser extent from the North-East. Since this is a
point of great importance for the understanding of our country, it is
necessary to go into it in some detail.
21. People migrate from uncomfortable areas to comfortable areas. This
is natural because everyone wants to live in comfort. Before the coming of
modern industry there were agricultural societies everywhere, and India was
a paradise for these because agriculture requires level land, fertile soil,
plenty of water for irrigation etc. which was in abundance in India. Why
should anybody living in India migrate to, say, Afghanistan which has a
harsh terrain, rocky and mountainous and covered with snow for several
months in a year when one cannot grow any crop? Hence, almost all
immigrations and invasions came from outside into India (except those
Indians who were sent out during British rule as indentured labour, and the
recent migration of a few million Indians to the developed countries for job
8opportunities). There is perhaps not a single instance of an invasion from
India to outside India.
22. India was a veritable paradise for pastoral and agricultural societies
because it has level & fertile land, hundreds of rivers, forests etc. and is rich
in natural resources. Hence for thousands of years people kept pouring into
India because they found a comfortable life here in a country which was
gifted by nature.
23. As the great Urdu poet Firaq Gorakhpuri wrote:
“Sar Zamin-e—hind par aqwaam-e-alam ke firaq
Kafile guzarte gae Hindustan banta gaya”
Which means –
“In the land of Hind, the Caravans of the peoples of
The world kept coming in and India kept getting formed”.
24. Who were the original inhabitants of India ? At one time it was
believed that the Dravidians were the original inhabitants. However, this
view has been considerably modified subsequently, and now the generally
accepted belief is that the original inhabitants of India were the preDravidian aborigines i.e. the ancestors of the present tribals or advasis
9(Scheduled Tribes). In this connection it is stated in The Cambridge History
of India (Vol-I), Ancient India as follows:
“It must be remembered, however, that, when the term
‘Dravidian’ is thus used ethnographically, it is nothing more
than a convenient label. It must not be assumed that the
speakers of the Dravidian languages are aborigines. In Southern
India, as in the North, the same general distinction exists
between the more primitive tribes of the hills and jungles and
the civilized inhabitants of the fertile tracts; and some
ethnologists hold that the difference is racial and not merely the
result of culture. Mr. Thurston, for instance, says:
“It is the Pre-Dravidian aborigines, and not the
later and more cultured Dravidians, who must be
regarded as the primitive existing race…… These
Pre-Dravidians …… are differentiated from the
Dravidian classes by their short stature and broad
(platyrhine) noses. There is strong ground for the
belief that the Pre-Dravidians are ethnically related
to the Veddas of Ceylon, the Talas of the Celebes,
the Batin of Sumatra, and possibly the Australians.
(The Madras Presidency, pp. 124-5.)”
It would seem probable, then, that the original speakers of the
Dravidian languages were outsiders, and that the ethnographical
Dravidians are a mixed race. In the more habitable regions the
two elements have fused, while representatives of the
aborigines are still in the fastnesses (in hills and forests) to
which they retired before the encroachments of the newcomers.
If this view be correct, we must suppose that these aborigines
have, in the course of long ages, lost their ancient languages
and adopted those of their conquerors. The process of linguistic
transformation, which may still be observed in other parts of
India, would seem to have been carried out more completely in
the South than elsewhere.
1The theory that the Dravidian element is the most ancient which
we can discover in the population of Northern India, must also
be modified by what we now know of the Munda languages,
the Indian representatives of the Austric family of speech, and
the mixed languages in which their influence has been traced
(p.43). Here, according to the evidence now available, it would
seem that the Austric element is the oldest, and that it has been
overlaid in different regions by successive waves of Dravidian
and Indo-European on the one hand, and by Tibeto-Chinese on
the other. Most ethnologists hold that there is no difference in
physical type between the present speakers of Munda and
Dravidian languages. This statement has been called in
question; but, if it is true, it shows that racial conditions have
become so complicated that it is no longer possible to analyse
their constituents. Language alone has preserved a record which
would otherwise have been lost.
At the same time, there can be little doubt that Dravidian
languages were actually flourishing in the western regions of
Northern India at the period when languages of the IndoEuropean type were introduced by the Aryan invasions from the
north-west. Dravidian characteristics have been traced alike in
Vedic and Classical Sanskrit, in the Prakrits, or early popular
dialects, and in the modern vernaculars derived from them. The
linguistic strata would thus appear to be arranged in the orderAustric, Dravidian, Indo-European.
There is good ground, then, for supposing that, before the
coming of the Indo-Aryans speakers the Dravidian languages
predominated both in Northern and in Southern India; but, as
we have seen, older elements are discoverable in the
populations of both regions, and therefore the assumption that
the Dravidians are aboriginal is no longer tenable. Is there any
evidence to show whence they came into India?
No theory of their origin can be maintained which does not
account for the existence of Brahui, the large island of
Dravidian speech in the mountainous regions of distant
Baluchistan which lie near the western routes into India. Is
Brahui a surviving trace of the immigration of Dravidian –
1speaking peoples into India from the west? Or does it mark the
limits of an overflow form India into Baluchistan? Both
theories have been held; but as all the great movements of
peoples have been into India and not out of India, and as a
remote mountainous district may be expected to retain the
survivals of ancient races while it is not likely to have been
colonized, the former view would a priori seem to be by far the
more probable.”
(See ‘Brahui’ on Google).
25. In Google ‘The original inhabitants of India’, it is mentioned :
“A number of earlier anthropologists held the view that the
Dravidian peoples together were a distinct race. However,
comprehensive genetic studies have proven that this is not the
case.
The original inhabitants of India may be identified with the
speakers of the Munda languages, which are unrelated to either
Indo-Aryan or Dravidian languages”
26. Thus the generally accepted view now is that the original inhabitants
of India were not the Dravidians but the pre-Dravidians Munda aborigines
whose descendants presently live in parts of Chotanagpur (Jharkhand),
Chattisgarh, Orissa, West Bengal, etc., the Todas of the Nilgiris in Tamil
Nadu, the tribals in the Andaman Islands, the Adivasis in various parts of
India (especially in the forests and hills) e.g. Gonds, Santhals, Bhils, etc.
27. It is not necessary for us to go into further details into this issue, but
the facts mentioned above certainly lends support to the view that about 92%
1people living in India are descendants of immigrants (though more research
is required).
28. It is for this reason that there is such tremendous diversity in India.
This diversity is a significant feature of our country, and the only way to
explain it is to accept that India is largely a country of immigrants.
29. There are a large number of religions, castes, languages, ethnic
groups, cultures etc. in our country, which is due to the fact that India is a
country of immigrants. Somebody is tall, somebody is short, some are dark,
some are fair complexioned, with all kinds of shades in between, someone
has Caucasian features, someone has Mongoloid features, someone has
Negroid features, etc. There are differences in dress, food habits and various
other matters.
30. We may compare India with China which is larger both in population
and in land area than India. China has a population of about 1.3 billion
whereas our population is roughly 1.1 billion. Also, China has more than
twice our land area. However, all Chinese have Mongoloid features; they
have a common written script (Mandarin Chinese) and 95% of them belong
to one ethnic group, called the Han Chinese. Hence there is a broad
(though not absolute) homogeneity in China.
131. On the other hand, as stated above, India has tremendous diversity and
this is due to the large scale migrations and invasions into India over
thousands of years. The various immigrants/invaders who came into India
brought with them their different cultures, languages, religions, etc. which
accounts for the tremendous diversity in India.
32. Since India is a country of great diversity, it is absolutely essential if
we wish to keep our country united to have tolerance and equal respect for
all communities and sects. It was due to the wisdom of our founding fathers
that we have a Constitution which is secular in character, and which caters to
the tremendous diversity in our country.
33. Thus it is the Constitution of India which is keeping us together
despite all our tremendous diversity, because the Constitution gives equal
respect to all communities, sects, lingual and ethnic groups, etc. in the
country. The Constitution guarantees to all citizens freedom of speech
(Article 19), freedom of religion (Article 25), equality (Articles 14 to 17),
liberty (Article 21), etc.
34. However, giving formal equality to all groups or communities in India
would not result in genuine equality. The historically disadvantaged groups
1must be given special protection and help so that they can be uplifted from
their poverty and low social status. It is for this reason that special
provisions have been made in our Constitution in Articles 15(4), 15(5),
16(4), 16(4A), 46, etc. for the upliftment of these groups. Among these
disadvantaged groups, the most disadvantaged and marginalized in India are
the Adivasis (STs), who, as already mentioned, are the descendants of the
original inhabitants of India, and are the most marginalized and living in
terrible poverty with high rates of illiteracy, disease, early mortality etc.
Their plight has been described by this Court in Samatha vs. State of
Andhra Pradesh and Ors. AIR 1997 SC 3297 (vide paragraphs 12 to 15).
Hence, it is the duty of all people who love our country to see that no harm
is done to the Scheduled Tribes and that they are given all help to bring them
up in their economic and social status, since they have been victimized for
thousands of years by terrible oppression and atrocities. The mentality of
our countrymen towards these tribals must change, and they must be given
the respect they deserve as the original inhabitants of India.
35. The bravery of the Bhils was accepted by that great Indian warrior
Rana Pratap, who held a high opinion of Bhils as part of his army.
136. The injustice done to the tribal people of India is a shameful chapter
in our country’s history. The tribals were called ‘rakshas’ (demons),
‘asuras’, and what not. They were slaughtered in large numbers, and the
survivors and their descendants were degraded, humiliated, and all kinds of
atrocities inflicted on them for centuries. They were deprived of their lands,
and pushed into forests and hills where they eke out a miserable existence of
poverty, illiteracy, disease, etc. And now efforts are being made by some
people to deprive them even of their forest and hill land where they are
living, and the forest produce on which they survive.
37. The well known example of the injustice to the tribals is the story of
Eklavya in the Adiparva of the Mahabharat. Eklavya wanted to learn
archery, but Dronacharya refused to teach him, regarding him as low born.
Eklavya then built a statue of Dronacharya and practiced archery before the
statue. He would have perhaps become a better archer than Arjun, but since
Arjun was Dronacharya’s favourite pupil Dronacharya told Eklavya to cut
off his right thumb and give it to him as ‘guru dakshina’ (gift to the teacher
given traditionally by the student after his study is complete). In his
simplicity Eklavya did what he was told.
138. This was a shameful act on the part of Dronacharya. He had not even
taught Eklavya, so what right had he to demand ‘guru dakshina’, and that too
of the right thumb of Eklavya so that the latter may not become a better
archer than his favourite pupil Arjun?
39. Despite this horrible oppression on them, the tribals of India have
generally (though not invariably) retained a higher level of ethics than the
non-tribals in our country. They normally do not cheat, tell lies, and do
other misdeeds which many non-tribals do. They are generally superior in
character to the non-tribals. It is time now to undo the historical injustice to
them.
40. Instances like the one with which we are concerned in this case
deserve total condemnation and harsh punishment.
41. With these observations the appeal stands dismissed.
…………………………..J.
(Markandey Katju)
………………………….J.
(Gyan Sudha Misra)
New Delhi;
5
th
January, 2011
