ஒரு கடலோர கிராமத்தின் கதை - நாவலின் பின்புலம்

ஒரு கடலோர கிராமத்தின்  கதை - நாவலின் பின்புலம் -தோப்பில் முகமது மீரான் 

....

அன்று கிராமத்தில் யார் வீட்டிலும் திருமணம் நடந்தாலும் , அந்த வீடுகளில் கசாப்பு 

செ ய்யப்படு ம்  ஆடு களின் எல்லா ஈரலையும் பள்ளிவாசல் நிர்வாகம் நடத்தும் முதலாளியின் 'மோலாளி வீடு. என்று அழைக்கப்படும் வீட்டிற்கு கொடுத்தனுப்ப வேண்டும். இது கண்டிப்பான ஊர் சட்டம் ஈரல்களை மோலாளி வீட்டிற்கு கொடுத்தனுப்பினால் தான், பள்ளிவாசலிலிருந்து திருமணம் நடத்தி வைக்க மத புரோகிதர்கள் வருவார்கள். திருமணம். பதிவு செய்யப்படும் 'நிக்காஹ் புத்தகமும்' கொண்டு வரப்படும். இப்படி ஒரு அநியாயச் சட்டம் நடைமுறையில் இருக்கும் போது, என் பாட்டனாருடைய மூத்த மகளுடைய, அதாவது என் தகப்ப னாருடைய மூத்த சகோதரியின் திருமணம் நடந்தது. ஆடுகள் அறுக்கப்பட்டன. ஆனால் என் பாட்டனார் முதலாளி இல்லத்திற்கு ஈரலைக் கொடுத்தனுப்ப மாட்டேன் என்று மறுத்துவிட்டார். அது வரையிலும் யாரும் மீறா த சட்டத்தை மீறிய செயலைக்கண்டு முத லாளி சினம் கொண்டு வெகுண்டெழுந்தார். திருமணம் நடத்தி வைக்க மத புரோகிதர்களை அனுப்பவில்லை. திருமண பதிவுப் புத்தகமும் கொடுத்தனுப்பவில்லை. இதைக்கண்டு என் பாட்ட னார் கொஞ்சமும் அஞ்சவில்லை. மத அறிஞரான என் பெரிய தகப்பனார் புரோகிதராக இருந்து என் மாமியின் திருமணத்தை நடத்திக் காட்டினார். அந்த திருமணம் பள்ளிபுத்தகத்தில் பதிவு செய்யப்படவில்லை. பள்ளிவாசல் நிர்வாகத்தை எதிர்த்து முதல் முதலாக நடந்த திருமணம் இதுவாகும். எங்கள் மீது ஏற்படுத் திய முதல் ஊர்விலக்கும் இதுதான். இந்நிகழ்ச்சியை என் முதல் நாவலில் குறிப்பிட்டுள்ளேன். மகமூது தன்னுடைய மகளுடைய திருமணத்தை தானே நடத்தி வைக்கும் நிகழ்வு

ஊரின் மேற்குப்பகுதியிலுள்ள ஜும்ஆ பள்ளிவாசலில் மட்டும் அன்று தொழுகை நடந்து வந்தது. முதலாளி வந்தால்தான் பள்ளிவாசலில் தொழுகை நடத்தவேண்டும் என்ற எழுதப்படாத ஒரு சட்டம் அமுலில் இருந்தது. இதை என் பாட்டனார் கடுமை யாக எதிர்த்து வந்தார். ஆனால் பள்ளிவாசலுக்குள் அது ஒரு ஒற்றை எதிர்ப்புக்குரலாகவே உயர்ந்து கேட்டது. பள்ளிவாசல் நிர்வாகத்தின் மீது எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கும் வகையில் தோப்பு பகு தியில் ஒரு பள்ளிவாசலை, அந்த பகுதியிலுள்ள வேறு சிலருடைய மறைமுக உதவியுடன் கட்டினார்.

தன்னை மீறி, திமிராக ஒரு பள்ளிவாசலை கட்டி விட்டானே என்று என் பாட்டனார் மீது கோபம் கொண்ட முதலாளி, வஞ்சம் தீர்க்க தக்க தருணத்தை எதிர் நோக்கியிருந்தார். என் பாட்டனாரின் மறைவுக்குப் பின்னும் வஞ்சக உள்ளம் அடங்காத முதலாளி, அவர் நினைத்தபடி பாட்டனாரின் பிள்ளைகள் மீது வஞ்சம் தீர்த்துக்கொண்டார். அதில் பலியானது என் சிறிய தகப்பனார். இவருக்குத்தான் 'கூனன் தோப்பை' சமர்ப்பணம் செய்துள்ளேன்.

இந்த நாவலில் குறிப்பிட்டுள்ள குத்துக்கல்லின் அருகாமையில் என் சிறிய தகப்பனாருடைய வீடு இருந்தது. அதன் பின் பகுதியில் பணவசதி படைத்த விதவைப்பெண் ஒருத்தி தன்னத் தனியாக தங்கி வந்தாள். ஏதோ சில அந்தரங்க காரணத்தினால் அந்த விதவையை முதலாளி தன்னுடைய ஏவலாட்களை அனுப்பி கொலை செய்து விட்டார். அன்று ஊருக்குள் எந்த குற்றச் செயலும் நடந்தால், போலீஸ்காரர்கள் முதலாளியிடம் வரு வார்கள். முதலாளி நினைத்தால் ஒருவரை வழக்கில் குற்ற வாளியாகவோ நிரபராதியாகவோ ஆக்கலாம். இந்த அதி காரத்தை பயன்படுத்தி,முதலாளி அந்தக் கொலை வழக்கில் என் சிறிய தகப்பனாரைக் குற்றவாளியாக்கிவிட்டார். இவன் தான் கொலை செய்தான் என்று ஓங்கி பேசி,எங்கள் குடும் பத்தின் மீது அவருக்கிருந்த வஞ்சத்தைத் தீர்த்துக்கொண்டார். அன்று அந்த சுற்று வட்டாரங்களை உலுக்கிய மாபெரும். கொலை வழக்கு அது. அந்த கொலை வழக்கிற்கெதிராக என் தகப்பனார் தன்னந் தனியாக வாதாடி, என் சிறிய தகப்பனா ருக்கு விடுதலை வாங்கினார். அந்த வழக்கோடு, எங்கள் குடும்பப் பொருளாதார நிலை மிகவும் சரிந்துவிட்டது. நாங்கள் மேலும் ஏழ்மையில் மூழ்கினோம். லக்ஷ்மி என்ற பெண் ஒருத்தியை முதலாளி கறுப்பன் என்ற ஏவலாளை அனுப்பி கொலை செய்யும் ஒரு நிகழ்ச்சி நாவலில் வருவது மேல் சொன்ன அதே கொலை நிகழ்ச்சிதான். நாவலின் விரிவை எண்ணி கொலை வழக்கு விபரத்தை வீட்டுவிட்டேன்

இது நிரபராதிகளான எங்கள் மீது, அன்று ஆதிக்க சக்தி சுமத்திய முதல் கொலைக்குற்றம்

பொருளாதார ரீதியாக குடும்பம் சரிந்துவிட்டதால், என் தகப் பனார் நீண்டகாலமாக மௌனமாகவே வாழ்ந்து வந்தார். வருடங்களின் ஒவ்வொரு இரவிலும், என்னையும்   என் உடன்பிறப்புக்களையும் அழைத்து, அதிகார வர்க்கங்களின் கை நக முனைகளில் அவர் பட்ட அவதிகளையும், அவருடைய தக ப்பனாருக்கு நேர்ந்த இன்னல்களையும், கண்கலங்கக் கூறு வார். கிராமத்தின் முந்தைய நிலைமைகளையும், ஊர் தலைவர் களின் அடாவடித்தனங்களையும் மனக்குமுறலோடு சொல்லும் போது, என் பிஞ்சு மனசில் அவை பதிவாகி கொண்டிருந்தன.

என் தகப்பனாரின் கலங்கிச் சிவந்த கண்ணும்,மனக் குமுறலும் என் சிறு பருவத்திலேயே எனக்குள் ஒரு கலகக்காரனை உரு வாக்கிவிட்டன. ஊருக்குள் பெருந்தனக்காரர்கள் காட்டும் அடா வடித்தனத்திற்கு எதிராகக் குரல் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தேன். ஒரு தடவை ஊர் தலைவரை அவரது முகத்திற்கு முன் நின்று கடும் வார்த்தைகளால் எதிர்த்தேன். மட்டுமல்ல, ஊர் தலை வரையும் ஊர் அமைப்பு உறுப்பினர்களையும் ''ஒரு நொண்டி கழுதையும் நாற்பது குருட்டுக் கழுதையும்" என்று கிண்டல் செய்து, ஒரு சிறுகதை எழுதி வெளியிட்டேன். பகைமையை கன் னத்தில் ஒதுக்கிக் கொண்டு திரிந்த ஊர் முக்கியஸ்தர்கள், எங் களை பழிவாங்கச் சந்தர்ப்பம் பார்த்துக் கொண்டே நடந்தனர்.

என் மூத்த சகோதரருடைய மைத்துனரின் திருமணம் அந்தச் சந் தர்ப்பத்தில் நடந்தது. திருமணம் முன் நின்று நடத்தி வைத்தது. என் சகோதரர். அன்று வரையிலும் திருமணத்திற்கு பிறகுதான் ஊர் பணம் செலுத்துவது வழக்கமாகயிருந்து வந்தது. ஆனால் எங்கள் மீது வஞ்சம் தீர்க்க வேண்டுமென்று எண்ணியிருந்த ஊர் தலைவர், திருமணத்திற்கு முன் ஊர் பணம் செலுத்தவில்லை என்ற ஊனமான காரணத்தைக்காட்டி, திருமண நாளன்று புரோகிதர்களை அனுப்ப மறுத்துவிட்டார். என் சகோதரர் இந்த சதிச் செயலுக்கு எதிராகக் கண்டனம் தெரிவித்தார். கோப மடைந்த ஊர் தலைவர், குளிர் நடுங்கவைக்கும் நடுநிசியில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த முஹல்லா உறுப்பினர்களை உசுப்பிக் கொண்டு வந்து ஊர் கூட்டம் போட்டு, அவர் போட்ட திட்டப் படி ஊர் விலக்கம் செய்து, அந்த திருமணத்தைச் சின்னா பின்னமாக்கிவிட்டார்.

இந்த ஊர் விலக்கம் நடக்கும் போது, நான் சென்னையில் இருந் தேன், இது 1970- களில் நடந்த நிகழ்ச்சி. சென்னையிலிருந்த என்னுடைய மனம் கடலானது. மனம் எழுப்பிய அலை சக்தியில் அப்பவே பேனா எடுத்து எழுதினேன், ஒரு சிறுகதை - பிரசி டன்ட் சுல்தான் பிள்ளை'. அன்று தமிழ் நாடெங்கும் முஸ்லிம் வட் த்தில் ஒரு பரபரப்பை உண்டு பண்ணிய சிறுகதை இது.

இந்த சிறுகதையில்தான் மேல் குறிப்பிட்ட வாசகம் வருகிறது முஹல்ல நிர்வாகம் எனக்கெதிராக கொதித்தெழுந்தது. நீதிமன்றத்தை அணுகியது. கதை மிக சூசகமான முறையில் ஒரு சமுதாய விமர் சனமாக அமைந்திருந்ததால், அவர்களுக்கு வழக்குத் தொடர வாய்ப்புக் கிடைக்காமல் போய்விட்டது.

நான் சென்னையை விட்டு 1973ல் ஊருக்கு வரும்போது கண்ட காட்சி என்னைத் திடுக்கிட வைத்தது. எங்கள் குடும்பம் ஊரிலி ருந்து தனிமைப்பட்டு காணப்பட்டது. எங்களோடு பேச அனை வரும் அச்சப்பட்டனர். நண்பர்கள் உறவினர்கள் எங்களைக் கண்டு விலகிச்சென்றனர். ஊருக்குள் நாங்கள் தீண்டாதவர்கள் ஆனோம். பள்ளிவாசலுக்குள் நுழையக்கூடாது என்று விலக்கி விடுவார்களோ என்ற அச்சம் எனக்குள் இருந்ததால், பள்ளி வாசல் படியை மிதிக்கும் போதெல்லாம் என் கால்கள் நடுங்கின. அந்த நாட்கள் சிரிப்பை மறந்த நாட்கள். பய உணர்வு மனத்தை அரித்துக் கொண்டேயிருந்தது. ஏனென்றால், ஊர் மக்களெல்லாம் ஊர் நிர்வாகத்தின் காட்டு மிராண்டித்தனத்தைக் கண்டு நடுங்கி ஊரோடு ஒட்டிக் கொண்டார்கள். எங்கள் வீடு மட்டும் தனிமைப் பட்டு நின்றது, எங்களைத் தாக்க வெளி ஊரிலிருந்து குண்டர்கள் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த ஆபத்தான கட்டத்தில், மனி தாபிமான அடிப்படையில், எங்களை காப்பாற்றியவர்கள் அங்கே யுள்ள கம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தோழர்கள்,

ஆள் நடமாட்டம் இல்லாத ஒரு இடத்தில் வைத்து ஒரு வயோதிகர் என்னை சந்தித்தார். இந்த ஊர்விலக்கு நடந்த இரவு, ஊர் அல்லோல கல்லோலமாய் காணப்பட்ட நிகழ்ச்சியை என்னிடம் விளக்கினார். பண்டு முதலாளிமார்கள் உட்கார்ந்து தீர்ப்பு வழங்கிய அதே கறுப்புக் கல்லின் மீது, அந்த முதலாளி மார்கள் உட்கார்ந்திருந்த அதே தோரணையில் உட்கார்ந்துதான் தலைவர் ஊர் விலக்கத்திற்கு கட்டளை பிறப்பித்தார் என்று கூறி னார். இந்த கறுப்புக்கல் துறைமுகத்தில் ஒரு முக்கிய கதாபாத் திரம் என் மனசில் என் தகப்பனார் அன்று சொல்லிய அனைத்து நிகழ்ச்சிகளும் சுருள் விரித்தன. என் மனத்தில் பல கதாபாத்தி ரங்கள் அடி தூக்கி வைத்தன. பற்பல சித்திரங்களைக் கொண்டு மனம் நிரம்பியது. பழைய பிரதாபச் செருக்குகளின் சொஞ்சாடிகள் இன்னும் இங்கு எஞ்சியிருக்கின்றன என்று எனக்கு தோன்றியது. இவற்றை பெருக்கிக்கூட்டி வெளியே வீச வேண்டும் என்ற எண் ணம் உருவாகியது. அதற்கு நான் கண்ட ஒரே ஆயுதம் என் பேனா தான். என் மனத்தை அரித்துக் கொண்டிருந்த குமுறலை

எழுத்தாக இறக்கி வைக்கத் துவங்கினேன், அந்த மனக்குமுற களே, என் முதல் நாவலான ஒரு கடலோர கிராமத்தின் கதையி ன் பின்புலம்.